maandag 22 augustus 2022

Hagedis sculptuur 40x14x22cm gejut hout plastic

Een van mijn vroegste herinneringen waarbij ik in aanraking kwam met de wonderen van de natuur was toen ik spelend in de zandbak ontdekte dat er in een hoek onder de plank, waar je op kon zitten, een dikke spin te zien was. Hij woonde daar kennelijk en had er een nederig webje gesponnen. Ik vond het verdrietig toen kinderen zijn huisje kapot maakten met hun schep. 
Verder kwam ik er al snel achter dat slakken bij regen tevoorschijn komen. Ik verzamelde ze om ze goed te kunnen observeren. Ook lieveheersbeestjes deed ik in een potje met gaatjes in de deksel en ik kon ook uren naar torretjes en kevertjes kijken; waar ze heen liepen, wat ze deden, hoe ze eruitzagen en hoe de onderlinge interactie was. Kikkerdril in een bak vond ik ook leuk en spannend. Als kleuterjuf heb ik een keer een projectje met dikkopjes in de waterbak gedaan. Ik dacht dat ze het wel zouden overleven als we ze een paar dagen in het weekend met rust lieten. Maar maandagochtend zag ik tot mijn grote schrik dat ze verdroogd op de grond lagen. Ze bleken net in dat weekend pootjes te hebben gekregen en waren uit de waterbak gesprongen. (Ik heb het trouwens eerlijk opgebiecht aan de groep).
Dieren waren, in tegenstelling tot mensen, al snel mijn vrienden. Ik voelde me verbonden met al die eigenaardige schepseltjes. 
Ik vind het verschrikkelijk te zien hoe mensen omgaan met de aarde voor hun eigen plezier en gemak en daarbij geen rekening houden met het welzijn van de dieren (en mensen). Dat gevoel dat je de natuur wilt redden, maar dat anderen je ervan weerhouden door hun onverschilligheid, die onmacht, komt terug in het verhaal Dominee met strooien hoed geschreven door Jan Wolkers. Ik las het jaren geleden en het maakte toen al diepe indruk. De bezorgdheid van de hoofdpersoon Jan, een jongetje met grote liefde voor de natuur, over het lot van de dieren en de hagedissen in het bijzonder is aandoenlijk. Jan had deze reptielen tijdens een uitje met het gezin in de duinen stiekem in een blikje gedaan en mee naar huis genomen, zodat zijn broer ze niet zou martelen en doden. De eenzame strijd tegen de onverschilligheid van de vader, moeder en broer van de kleine Jan en de paniek dat er iets vreselijks zou gebeuren met de beestjes, dat hij ze niet zou kunnen redden, is beklemmend en ontroerend.
Bij het maken van onderstaande sculptuur moest ik daar steeds weer aan denken.
Jan kon de hagedissen uiteindelijk niet redden. 
Maar ik heb er nu toch in ieder geval eentje weer tot 'leven' weten te brengen.    





 

zaterdag 13 augustus 2022

Groene schildpad sculptuur 40x35x18cm gejut hout plastic

"Heb je ook een schildpad?" vraagt een jongetje die met zijn ouders in de galerie is.
"Nee, ooit wel gehad, maar inmiddels verkocht," antwoord ik.
"Mijn opa hield van schildpadden, vervolgt het jongetje, en zijn lievelingskleur was groen, dus een groene schildpad moet je maken." Ik leg uit dat dat nog niet zo makkelijk is, want dat je dan schildpadachtige vormen in het afval moet zien te vinden... Maar misschien, je weet nooit.
 
Toen ze weg waren liep ik door het magazijn. Mijn oog viel op een groen stuk plastic dat ik ooit eens uit zee viste. 
Uiteindelijk vond ik hem; de groene schildpad!