Ik draai een kleine revolutie af: oktober 2018

maandag 29 oktober 2018

Perforatiediertje hangende sculptuur 60c70x75cm gejut plastic hout papier-maché visdraad

Er was een zwart stuk kunststof op het strand van Texel aangespoeld in 2013. Ik had geen idee wat het was, maar ik zag direct ogen en tanden.
Samen met de zwarte kunststof 'vleugels' ,van een recentere zoektocht, was het een mooie combinatie. In eerste instantie leek het me goed om er van papier-maché op een frame van ijzerdraad en visdraad een zappeline- achtige vorm onder te maken om zo uiteindelijk tot een bijzonder lichtobject te kunnen komen. Maar ik liep vast; de vorm van papier-maché werd niet één met de zwarte bovenkant. Ik liet het werk rusten. Maanden gingen voorbij ...
Luka vroeg me: "Waarom moet het persé een lichtobject worden?" Ja waarom eigenlijk? Ik ging anders kijken naar het object en ik schilderde de zappeline zwart en haalde de fitting er weer uit.
Toch was hij zo nog een beetje saai. En wat doe ik met de open achterkant?!
Heel veel gejutte vormen hield ik tegen het licht en probeerde ik te combineren en toen haalde ik het 'hoofd' uit de bak dat ooit dienst had gedaan op mijn reclamefiets. Deze moest uit de achterkant steken als een soort van ontpopping van een menselijke figuur ... Even dacht ik dat ik het gevonden had!
Echter Maite vond de kop jammer: het trekt teveel de aandacht en leidt af van de mooie eenvoudige vorm. Ik sliep er maar weer eens een nachtje over en vond dat ze gelijk had. Aan het ontbijt bedacht Goossen ineens dat er kleine 'wezentjes' uit moesten 'vliegen'. Zo kwam ik weer op het idee om de 'wezentje' te reduceren tot rondjes in de grootte van de gaten die in de 'vleugels' zaten.
Een klein beetje wind brengt de hangende sculptuur al in beweging.
Achteraf is het altijd leuk te kijken waar een werk je aan doet denken.
Ik denk nu aan een mix van een schilderij van Dali en een beeld van Miro als ik mijn object zie hangen.